Gitarist Varre Vartiainen (1974) groeide op in het stadje Kerava vlakbij Helsinki, een stoffig plaatsje vooral bekend door zijn jeugdgevangenis. Ook berucht door zijn ruige buurten, in de late jaren ’70 en begin ’80 was Kerava bekend als no. 1 Rockabilly stad, maar er was ook een kleine maar enthousiaste gemeenschap van jazzfanaten. Deze elementen van Varre’s maken nog steeds deel uit van zijn muzikale identoteit : Charle Parker en Elvis Presley- bop & roll. Varre is in Finland een van de meest gevraagde freelance gitaristen van zijn generatie, hij speelde met de acid-jazz band Gonzo op het Montreux Jazz Festival. Hij werkte met bands als Bingo en Husband, zijn eerste solo album The Lost Case verscheen in 2011. Met de Leningrad Cowboys speelde hij meer dan 15 jaar enmet hen stond hij op vele festivals. Varre heeft een spijzig mengsel gebrouwen van jazzgitaar met een rock attitude.

Op “Almost Standards”, waarvoor hij alle nummers schreef, werkt hij samen met een zestal topmuzikanten : Joonatan Rautio op saxofoon, Jukkis Uotila op piano, Severi Pyysalo op vibrafoon, Timo Hirvonen op bas en Jussi Lehtonen op drums, zelf is hij natuurlijk te horen op el. gitaar. Dit album bevat louter goed in het oor liggende muziek, de titel is dan ook goed gekozen, het lijken wel standards. We gaan van start met het stevig swingende “September Snakes”, de el. bas van Timo houdt de vaart er goed in en het is onmiddellijk genieten van het virtuoze gitaarspel van Varre. Samen met prima solo’s van tenorsax en virafoon bouwen ze een muzikaal feestje, een perfecte entree van dit album.

In het geraffineerd in elkaar gestoken “Paris” is het de beurt aan Rautio om met de eer te gaan strijken met zijn sterke solo’s. “Leo” is een waar gitaarfeestje, maar het halsbrekende tempo van Uotila op de piano is ook aparte klasse. “Dolphin Romance” is zoals de titel al doet vermoeden een romantische ballad met Varre op de akoestische gitaar en een fraaie vibrafoonsolo, heerlijke relaxte muziek om bij weg te dromen. “I love me” heeft een relaxed funky geluid waarbij Varre optimaal gebruik maakt van het aloude wah-wah pedaal, zo klinkt het tenminste, Jukkis is hier te horen op de Rhodes, gewoonweg lekkere muziek. Varre heeft het lekkerste voor het laatst bewaard “Blues for Jay” een vette blues die hij al eerder opnam op het gelijknamige album, lekker basloopje, vet tenorspel en bluesy gitaarspel zonder de bekende cliché’s, prima afsluiter van een perfect album, ook in Finland staat de jazz op een hoog niveau, maar dat wisten we al.

Jan van Leersum.